Trans America 2023

In de periode april 2023 tot juni 2023 fietste ik solo Amerika over, via de TransAmerica Trail.

De TransAmerica Trail is een route die door Adventure Cycling wordt onderhouden en loopt van Astoria in Oregon naar Yorktown in Virginia. Veel mensen rijden de route van west naar oost met de gedachte dat je dan meer rugwind hebt. Ik reed hem van oost naar west. Dit deed ik omdat ik in april wou vertrekken en de passen in het westen dan nog geblokkeerd zijn en omdat het landschap dat ik zou kruisen steeds meer “on-Nederlands” zou worden.  Ondanks dat ik de behoefte had om offline te gaan, besloot ik toch om een blog bij te houden op deze site. Dit was een leuke toevoeging aan mijn dagelijkse routine. Na het zoeken van een slaapplek en eten bestede ik mijn avonden aan het schrijven van mijn blog met daarin datgene wat er gebeurd was die dan, en mijn gedachtes. 

Op 11 april, de verjaardag van mijn overleden vader, nam ik het vliegtuig naar Washington. Het was spannend of de fiets mee kon, maar alles kwam goed en die dag fietste ik met al mijn bagage door een warm Washington. 

Op 12 april starte ik mij tocht in Washington DC en reed naar Chesapeake Bay (staat Maryland) en dipte mijn banden in het stuk water dat ik de Atlantische Oceaan.  Ik sliep die dag bij een Warmshowers gast gezin. In Nederland kennen we dit als Vrienden Op de Fiets, echter Warmshowers is geheel belangeloos en je “betaalde” met je sociale gedrag.

De volgende dag reed ik door Washington DC heen en volgde mijn eigen route door Virginia. De route start officieel in Yorktown, Virginia echter starten in Washington DC was wel zo praktisch. Bij Mineral in Virginia kwam ik op fietsroute 76. Hier kon ik de Adventure Cycling kaarten volgen. Dit zijn 12 kaarten met een detail route beschrijving en met handige tips voor accommodatie, telefoonnummers en wetenswaardigheden op de route. 

In Virgina reed ik al snel de Appalachian Mountains in. Een steile bergrug in het oosten van Amerika. Ik reed hier in april waardoor de natuur nog niet was uitgelopen. Wel was dit een zwaar deel van de tocht met enorm steile hellingen. In het westen van Virginia betrad ik een armer deel van Amerika wat zich in Kentucky voort zette. Hier was ook het gebied met de honden die uit het niets de weg op vlogen en achter je aan kwamen. Door rustig te rijden en de honden te negeren kwam ik hier zonder kleerschuren door heen. Ik overnachte hier vaak in kerken die open waren gesteld voor fietsers. Dan legde je je matrasje met slaapzak in een ruimte neer en had je een heerlijke, warme en droge nacht. Soms waren er zelfs bedden en als je geluk had was er zelfs iets te eten.  Dit stuk van Virginia/Kentucky reed ik met Jack uit Chicago. Jack had ik ontmoet in een Warmshowers host in Draper, Spinning Jenny Vineyard.  Het was prettig om samen de reis te doen en om de tegenslagen samen te overwinnen. Naast de vele honden was dit natuurlijk ook de weggeslagen weg, die we tegen kwamen. 

In Berea, Kentucky liet ik Jack achter. Hij zou ook een kortere route fietsen, direct naar Los Angeles fietsen.. Vanuit Kentucky reed ik door een stukje Illinois. Deze staat start met het oversteken van de Ohio river en stopt met het oversteken van de Mississippi. In Chester had ik mijn eerste rustdag omdat het “tegen de wind in fietsen” langs de Mississippi wel heel erg zwaar was. Na het oversteken van de rivier reed ik Missouri in waar de Ozarks erg mooi waren. Dit was wel een gevaarlijk deel van de tocht omdat hier eigenlijk geen plek was voor fietsers op de weg en er wel heel veel vrachtwagens reden. In Missouri trof ik Craig, afkomstig uit Washington State. Een ambulance verpleegkundige die het roer om wou gooien en zijn medicijnen opleiding in juli zou starten. We fietsten niet samen, maar zagen elkaar s’avonds wel vaak bij overnachtingsadressen. 

Samen met Craig reed ik Kansas in, dit kenmerkte zich tot de eindeloos rechte wegen maar ook het onbestendige en soms zeer slechte weer. Ook hier viel het op dat zo veel mensen het rurale Amerika achter zich hadden gelaten. Eindeloos veel stadjes waar niemand meer woont en dicht gespijkerde huizen. Het onbestendige weer overviel me toen ik vanaf Cassoday naar Newton reed. Op 5 kilometer van Newton kwam ik in een onweersbui met een kleine tornado. Gelukkig zijn de Amerikanen enorm aardig en er stopte een auto die me met fiets en al van de weg haalde. Ik werd afgeleverd in een hotel in Newton en iets later kwam Criag ook binnen, hij was ook van de weg gehaald.

Kansas was wel een hoogtepunt van de reis met de enorm rechte wegen en een steeds oplopende weg. Ik reed iedere dag over kaarsrechte wegen van graansilo naar graansilo. Bij Tribune reed ik Colorado in, maar tot Pueblo bleef de omgeving hetzelfde. Bij Pueblo reed ik de Rocky Mountains. Het weer was nog steeds onbestendig en in de middag vaak voorzien van onweer. Hierdoor starte mijn dag vaak voordat de zon op kwam en stopte deze wanneer de zon onder ging. Eigenlijk zouden we altijd zo moeten leven, volgens het ritme van de natuur. Hierdoor zat ik vaak om zes uur in de ochtend al op de fiets en was ik ergens binnen wanneer het onweer rond vier uur s’middags de kop op stak.

Bij het oversteken van de Hoosier Pass (3.518 meter hoog) liet ik het rurale Amerika achter mijn. Zuidelijk van de pas kwam de koffie uit een kan bij een tankstation en vaak ook het eten en aan de noordkant werd deze bereid door  een barista. In plaatsjes als Breckenridge trof ik weer luxe en volledig bewoonde steden.Je zag duidelijk dat hier andere inkomst bronnen waren dan de landbouw, zoals toerisme. 

Bij Walden, Colorado was het weer minder rijk en zo reed ik weer door boerengebied Wyoming in. Deze staat was ook een hoogtepunt, niet enkel door de grote parken zoals Yellowstone en de Grand Tetons maar ook door de uitgestrektheid. De nacht in de  kerk in Jeffrey City was bijzonder, een uraniummijn stadje dat feitelijk compleet verlaten was, inclusief de kerk die nu dienst deed als fietshostel.  In Wyoming werd de kwamen steeds vaker de namen “Lewis and Clark” naar boven. Een expeditie uit 1806 om het westelijke deel van Amerika te ontdekken. De fietsroute volgde deels de expeditie van Lewis and Clark.

In Wyoming reed ik door de Tetons en Yellowstone. Heel bijzonder om hier te fietsen en ik had veel interactie met andere toeristen. Iedereen vond het wel leuk, zo’n man op de fiets door zo’n speciaal gebied. In Yellowstone sliep ik in de Old Faithfull Inn (tegenover de gelijknamige geiser). Natuurlijk trof ik daar wilde bizons op de weg maar ook een aantal beren. In de Tetons fietste ik een helling op en er kwam een stel naar beneden met een rode Jeep, die we waarschuwden voor een grizzlybeer op de weg. Natuurlijk draaiden ze hun auto om om met mij langs de beer te gaan. Zo aardig en bijzonder zijn de mensen als je alleen onder weg bent. 

De natuur van deze nationale parken gaat in Montana eigenlijk door, maar ook zijn hier uitgestrekte vlaktes met niets. In Missoula trof ik Craig weer. Hij moest in Kansas even naar huis en maakte het zijn persoonlijke missie om mij weer in te halen toen hij weer verder ging. Via de Lolopass reed ik Idaho in. Deze staat rij je voornamelijk van noord naar zuid langs de grens met Oregon. Iedere dag lijkt het alsof je door een Bob Ross schilderij fietst. 

De laatste staat was Oregon. Nadat ik door Hells Canyon was gereden in de regen reed ik Oregon in. Hier kwam ik veel andere TransAmerica fietsers tegen die waren gestart in Astoria. Een hoogtepunt was hier natuurlijk het Spok’n Hostel in Mitchell. Enorm leuk om andere fietsers tegen te komen en ervaringen te delen. Uiteindelijk kwam ik bij Florence bij de Stille Oceaan.

Een paar statistieken:

• 6890 kilometers gefietst;
• 57119 hoogte meters;
• 11 Amerikaanse staten;
• 21 motel overnachtingen;
• 22 camping overnachtingen;
• 13 kerk overnachtingen;
• 9 WarmShowers overnachtingen.